tsue

Procedura marży a zaliczki w nowym JPK_VAT

dmeight · 26 listopada 2020 ·

W poprzednim wpisie poświęconym procedurze VAT marża w kontekście nowego JPK_VAT przedstawiłem ogólne zasady raportowania tego typu transakcji:

Mając z tyłu głowy, że wykazując sprzedaż na zasadzie marży należy w ewidencji podatku naliczonego wykazać dokument zakupu towaru używanego, cały czas zastanawiałem się, jak należy to zrobić w przypadku, gdy są zaliczki.

Zaliczki przy procedurze marży rodzą bowiem obowiązek podatkowy z chwilą ich otrzymania (por. wyrok TSUE w sprawie C‑422/17).

Dodatkowo, zgodnie z broszurą MF na temat JPK_VAT dokumenty zakupu uwzględniane do wyliczenia marży należy wykazać w tym miesiącu, w którym transakcja sprzedaży rodzi obowiązek podatkowy.

Biorąc pod uwagę powyższe, pytanie było następujące – czy w miesiącu wykazywania zaliczki należy pokazać jakiekolwiek dokumenty zakupowe będące podstawą wyliczenia marży dla tej zaliczki? Pytanie dodatkowe – jeżeli tak, to czy te dokumenty powinny być wykazane z kwotami proporcjonalnie przypadającymi na kwotę zaliczki, czy też może z całymi kwotami wynikającymi z tych dokumentów?

Postanowiłem zwrócić się w tej sprawie z zapytaniem do KIS. Oto moje pytanie oraz uzyskana odpowiedź:

PYTANIE:

ODPOWIEDŹ KIS:

Posłużę się w pytaniu potencjalnym przykładem. Dokonuję sprzedaży towaru używanego na zasadzie marży. Zakupu towaru dokonuję w październiku 2020 r. za kwotę 9.000 zł, odsprzedaż towaru będzie miała miejsce w grudniu 2020 r. za kwotę 10.230 zł. Marża wynosi 1.230 zł, podstawa opodatkowania wynosi 1.000 zł, podatek należny to 230 zł.
W listopadzie 2020 r. otrzymuję zaliczkę 5000 (pozostała część zapłaty, a więc 5230 zł, będzie uiszczona przez nabywcę w dniu dostawy towaru, tj. w grudniu 2020 r.).
W miesiącu otrzymania zaliczki (tzn. w listopadzie 2020 r.) jestem zobowiązany rozpoznać obowiązek podatkowy w odniesieniu do zaliczki, a w miesiącu dokonania dostawy towaru (tzn. w grudniu 2020 r.) jestem zobowiązany rozpoznać obowiązek podatkowy od pozostałej części kwoty należnej.
Jakie kwoty powinienem wpisać w polach K_19, K_20 oraz SprzedazVAT_Marza w listopadzie 2020 r.? W którym miesiącu powinienem wykazać i z jaką kwotą dokument zakupowy w polu ZakupVAT_Marza?

Identyfikator zapytania: 58404780110.KIZ.412.16429.2020
Odpowiadając na pytanie informujemy, że w przypadku otrzymania zaliczki na przyszłą dostawę towarów używanych opodatkowaną w procedurze marży powstaje obowiązek podatkowy w odniesieniu do otrzymanej kwoty. W stanie faktycznym przedstawionym w zapytaniu podatnik zna ostateczną wartość marży. W związku z powyższym podstawę opodatkowania z tytułu otrzymanej zaliczki będzie stanowiła marża procentowo odpowiadająca otrzymanej kwocie.
Odnośnie rozliczenia faktury zakupu, wartość nabycia wraz z dokumentem nabycia winne być wykazane co do zasady w okresie, w którym doszło do dostawy samochodu tj. w grudniu.

Z powyższej odpowiedzi wynika, że według fiskusa w przypadku zaliczki dotyczącej transakcji objętej procedurą marży, w miesiącu otrzymania zaliczki należy wykazać wyłącznie zaliczkę (oczywiście w ewidencji podatku należnego), natomiast jakiekolwiek dokumenty zakupu, również te uwzględnione przy wyliczeniu marży od zaliczki, należy pokazać dopiero w tym miesiącu, w którym wykazuje się sprzedaż (fakturę końcową).

Dla mnie ta odpowiedź ma jak najbardziej sens, we wczorajszym komentarzu do jednego z postów na naszej grupie Akademia VAT wyraziłem podobny pogląd. Wydaje mi się, że analogicznie należy postąpić w przypadku procedury marży dla usług turystycznych. Takie podejście jest chyba najprostsze do zastosowania w praktyce i nie wprowadza dodatkowego zamieszania związanego z wykazywaniem dokumentów zakupu w wielu różnych miesiącach czy z proporcjonalnym dzieleniem kwot wynikających z tych dokumentów na potrzeby wyliczania marży od zaliczek.

Z drugiej strony zastanawiam się, w którym miesiącu należy wykazać zakupy, jeżeli zaliczka jest stuprocentowa. W miesiącu wykazania zaliczki? W przypadku zaliczek pokrywających 100% należności wystawienie faktury końcowej nie jest już potrzebne, więc w miesiącu faktycznej sprzedaży może nie być już nic do wykazania jeżeli chodzi o dokument sprzedaży.

Z trzeciej strony stoję na stanowisku, że w którymkolwiek miesiącu podatnik pokaże dokumenty zakupowe uwzględniane przy wyliczeniu marży – trudno postawić mu jakikolwiek zarzut. Przepisy rozporządzenia mówią tylko o tym, że dokumenty zakupu mają być pokazane w ewidencji podatku naliczonego. A w którym miesiącu? Tego już nie doprecyzowują, więc trudno wymagać od podatnika żeby zgadywał.

Przełomowy wyrok TSUE w sprawie ulgi na złe długi (C-C‑335/19)

dmeight · 15 października 2020 ·

Dzisiaj Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (tak, ten sam którego nie szanuje nasz rząd, gdy orzeczenia TSUE są mu nie na rękę; ciekawe jak będzie teraz) wydał bardzo korzystny wyrok dla bardzo dużej grupy polskich podatników. Jest to wyrok, który będzie szczególnie ważny w czasach kryzysu gospodarczego, z którym już się zmagamy na całym świecie, a który niestety dopiero się rozkręca. Jest to wyrok, który ulży przedsiębiorcom mającym problem z wyegzekwowaniem należności od swoich kontrahentów.

TSUE orzekł, że polskie przepisy, które uzależniają możliwość skorzystania z ulgi na złe długi od tego, czy dłużnik jest podatnikiem VAT czynnym oraz od tego, czy czasem nie toczy się postępowanie upadłościowe lub likwidacyjne, są niezgodne z prawem unijnym. Oznacza to, że będzie można odzyskać VAT odprowadzony od takich pechowych transakcji, w przypadku których kontrahent najpierw okazał się oszustem, a później bankrutem. Co więcej, ten wyrok otwiera możliwość skorzystania z ulgi na złe długi nie tylko w odniesieniu do faktur wystawianych w przyszłości, ale również do tych, które zostały wystawione w przeszłości i nie zostały opłacone.

Trzeba jednak pamiętać, że nasza ustawa ogranicza możliwość skorzystania z ulgi na złe długi do okresu 2 lat (licząc od końca roku, w którym została wystawiona faktura), stąd też należy się spieszyć jeżeli chodzi o faktury z 2018 r. (według naszej ustawy tylko do końca tego roku można powalczyć o odzyskanie VAT od takich faktur).

Jaki był tok rozumowania TSUE? Trybunał uznał, że owszem – państwa członkowskie mogą wstrzymać prawo do korekty na pewien czas, po to aby zorientować się, czy wierzytelność jest nieściągalna (według naszej ustawy trzeba odczekać 90 dni od terminu płatności). Ale w momencie, gdy już wiadomo, że kontrahent nie zapłaci, sprzedawca powinien mieć prawo do skorygowania podatku należnego, gdyż inaczej VAT nie będzie dla tego sprzedawcy neutralny.

Nie wiem jak Wy, ale ja oraz klienci naszej kancelarii bardzo cieszymy się z tego orzeczenia.

Oto teza orzeczenia TSUE (C‑335/19):

Artykuł 90 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, które uzależniają obniżenie podstawy opodatkowania podatkiem od wartości dodanej (VAT) od warunku, by w dniu dostawy towaru lub świadczenia usług, a także w dniu poprzedzającym dzień złożenia korekty deklaracji podatkowej mającej na celu skorzystanie z tego obniżenia dłużnik był zarejestrowany jako podatnik VAT i nie był w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji, zaś wierzyciel był w dniu poprzedzającym dzień złożenia korekty deklaracji podatkowej nadal zarejestrowany jako podatnik VAT.

Przegląd orzecznictwa TSUE (Kwartalnik Doradca Podatkowy) – teleporady medyczne oraz usługi oddelegowania personelu

dmeight · 13 września 2020 ·

W najnowszym kwartalniku „Doradca Podatkowy” (wydanie 2/2020) Paweł Mikuła przygotował przegląd ostatnich orzeczeń TSUE w sprawach VAT-owskich.

Szczególnie ciekawy wydaje mi się wyrok C- 48/19 niewykluczający możliwości stosowania zwolnienia z VAT do teleporad medycznych (ważne orzeczenie w czasach koronawirusa).

Również interesujący jest wyrok C-94/19 dotyczący obciążania kosztami związanymi z oddelegowaniem pracowników. Zawsze uważałem, że oddelegowanie personelu to samoistna usługa, a zwrot kosztów oddelegowania (hotele, bilety lotnicze, wyżywienie itd.) to wynagrodzenie za tę usługę. Czasami jednak pojawiały się opinie, że przy przerzucaniu kosztów tego typu mamy jedynie do czynienia z refakturą szeregu odrębnych z punktu widzenia VAT usług i że do każdej z nich należy osobno ustalać – przy refakturowaniu – miejsce opodatkowania i stawkę VAT. Wydaje mi się, że chociaż orzeczenie TSUE nie dotyczyło bezpośrednio tego problemu, to jednak wyraźnie sugeruje, że należy całość potraktować jako jedną usługę – oddelegowania personelu – opodatkowaną w całości w siedzibie usługobiorcy (jest to istotne w przypadku umów między spółkami z różnych krajów).